Ostrowite problemowe i pradziejowe

Badania w Ostrowitem dzielnie trwają, choć od przyszłego tygodnia liczebność badaczy może znacząco spaść. Okazało się, że z całej grupy przypisanych do Ostrowitego studentów, którzy mieli tutaj odbywać swoje ćwiczenia terenowe spora część to różnej maści martwe dusze, osoby, które zrezygnowały ze studiów, ale dziwnym trafem figurują w uczelnianym USOSie, studenci 3 roku, którzy nie mają ćwiczeń terenowych przewidzianych programem lub inne niezwykłe przypadki. Cóż, będziemy musieli radzić sobie w szczuplejszym gronie. Przebadamy mniejszą powierzchnię stanowiska, ale na pewno nadal będzie fajnie…
W poprzednim wpisie pokazałem moment odnalezienia grobu 46, który okazał sie być silnie zniszczony przez orkę. Dzisiaj mogę pokazać jego ortofotografię:
Okazało się, że choć jest to pochówek silnie zniszczony mechanicznie, to jednocześnie jest też chyba najlepiej zachowany szkielet ludzki na stanowisku. Zdecydowana większość szkieletów jest silnie rozłożona z powodu wyjątkowo niekorzystnych warunków glebowych, spowodowanych zresztą w sporej mierze całkiem współczesnym nawożeniem. Dla porównania fragment szkieletu z grobu 44.
Zachował się on właściwie w formie śladów kości w glinie, które to ślady udało się pracowicie wypreparować. Nieco lepiej zachowały się jedynie zęby (które zazwyczaj zachowują się lepiej). Pokazuję ten grób także dlatego, że dość dobrze widać na nim ślady trumny. W tym roku ślady takie znaleźliśmy w 3 grobach. Do tej pory nie występowały one w sposób tak czytelny (zdjęcie ma „podkręcony” konstrast, by owe ślady trumny były nieco bardziej wyraźne).

Zupełną niespodzianką było dla nas odnalezienie grobu znacznie starszego od rejestrowanych do tej pory. Na dnie obszernej średniowiecznej jamy (prawdopodobnie kolejnej w tym rejonie stanowiska glinianki) znaleźlismy sporą ilość przepalonych kości ludzkich oraz fragmenty ręcznie lepionej ceramiki naczyniowej, w tym charakterystyczną pokrywkę. Poniżej ukazała się nam częściowo zniszczona popielnica.
Wygląda na to, że znaleźliśmy grób popielnicowy związany najpewniej z kulturą pomorską. Jest on więc jakieś 1600 lat starszy od pochówków szkieletowych, które odkrywaliśmy dotąd na naszym stanowisku. Odkrycie tego grobu nie jest wielkim zaskoczeniem – w poprzednich sezonach rejestrowaliśmy obiekty osadnicze i materiały ruchome (głównie fragmenty ceramiczne) związane z tą jednostką kulturową. Nie było jednak znane dotąd cmentarzysko tej ludności. W Ostrowitem mamy więc już nie tylko ślady osad z trzech faz chronologicznych (związanych z kulturą pomorską, wielbarską i średniowieczem), ale także ślady obrządku pogrzebowego ludności zamieszkujących to miejsce we wszystkich trzech horyzontach osadniczych (czyli świeżo odkryty grób popielnicowy k. pomorskiej, grób „małego księcia” związany z k. wielbarską oraz 46 grobów szkieletowych z XI-XIII wieku).  Co ciekawe z naszych dotychczasowych badań wynika, że pomiędzy tymi fazami osadniczymi nie było łączności. Obserwujemy raczej sięgające kilku stuleci hiatusy. Każda grupa niezależnie od siebie odkrywała potencjał osadniczy wschodniego brzegu Jeziora Ostrowite. Zakładali tutaj osady, funkcjonując przez kilka stuleci, później zaś opuszczali to miejsce.W międzyczasie prowadząc swoją aktywność niszczyli pozostałości po poprzednikach, podobnie jak robi to podczas prac polowy obecny osadnik. Historia kołem się toczy…

Reklama